Beginnen bij het einde..

Na de rustige analyse en acceptatie van de realiteit van vluchtelingenstromen, aanslagen en bommen zijn we via Nederland naar het einde van de wereld gevlogen, naar Ushuaia. Ushuaia heeft de eer zich de meest zuidelijke stad ter wereld te mogen noemen. Het is overigens niet ondenkbaar dat met de huidige opwarming van de aarde er in de toekomst gebouwd kan worden op de Zuidpool.

Ushuaia

De vlucht was een avontuur op zich. Een avontuur van ruim 35 uur met de nodige stressmomenten. De voorbereiding was prima. De middag voor de vlucht hebben we de fietsen al naar Schiphol gebracht en in het depot gezet, zodat we rustig met de auto naar Schiphol konden. In het depot kun je tegenwoordig ook dozen kopen voor 23 euro per stuk. We zijn overigens zeer te spreken over deze dozen. Ze zijn wel 5 kilo per stuk, maar hebben de reis glansrijk doorstaan.

Bij het inchecken van alle bagage en fietsen begon het al wat te wringen. De grondstewardess bleek niet in staat de bagage en fietsen door te labelen naar Ushuaia, maar slechts tot Buenos Aires. Wat ze wel kon was ons voor het hele stuk laten betalen voor de fietsen. Wat ook kon was een boardingpass afgeven voor de laatste vlucht. Toen snapte ik nog niet waarom…

Misschien lukt het in Madrid dachten we. Daar hadden we tenslotte 7 uur wachttijd, dus we konden nog wat proberen. Op Madrid moesten we van terminal wisselen, wat er op neer kwam dat we met de bus naar een andere deel van de luchthaven moesten worden vervoerd. Bij aankomst hadden we bij een servicedesk van onze vervoerder gevraagd hoe het zat met die doorlabeling, maar die verwezen ons door naar hun collega’s op de terminal voor internationale vluchten. Voor dat we die gevonden hadden hebben we het hele vliegveld van Madrid gezien en kwamen we op plaatsen waar we helemaal niet hoorden te zijn en zijn we twee keer door de douane gegaan. Uiteindelijk is het ook daar niet gelukt. Wat wel lukte was twee stoelen regelen bij de nooduitgang zodat we veel beenruimte hadden.

In Buenos Aires werd duidelijk wat het probleem was met de doorlabeling. We moesten In Buenos Aires naar een ander vliegveld. Dus eerst alle bagage en fietsen van de band halen, door de douane en maar zien dat je op een ander vliegveld komt. We moesten dus op zoek naar de servicedesk van Aerolinas Argentinas om te horen hoe we dat konden regelen. Dat betekende naar een andere terminal, (10 minuten lopen met alle bagage en twee enorme fietsdozen). Daar kregen we te horen dat zij niets gingen doen en dat we met de bus naar het andere vliegveld moesten. De grondstewardess wilde nog wel mee lopen om bij de shuttlebus te vragen of ook de fietsen mee konden (weer 10 minuten teruglopen met al die bagage en fietsdozen). Uiteindelijk is dat gelukt na betaling van omgerekend 42 euro.

De bus zou er een uur over doen, waardoor we de aansluiting zouden halen (we waren gelukkig door wind in de rug een uur eerder op Buenos Aires aangekomen). De bus bleek dwars door de stad te rijden midden in de ochtendspits. Onderweg kregen we bijna een ongeluk; het attente ingrijpen van onze buschauffeur voorkwam dat; het hielp ook dat het stoplicht op de andere rijbaan op rood stond, want we reden door de uitwijkmanoeuvre van de chauffeur recht op de tegenliggers af (en kwamen op een halve meter tot stilstand).

Uiteindelijke hebben we de lucht haven op tijd gehaald en konden we daar inchecken. Dat ging soepel, mede doordat de medewerker van “odd luggage” goed Engels sprak en een beetje met ons meedacht. Nu zijn we klaar dachten we en kunnen we nog wat drinken.

Nou nee dus. Om te drinken moesten we geld hebben, dus we dachten we pinnen vast even. De hele procedure ging goed (pincode, bedrag, bon etc.) en vervolgens kwam er geen geld… De man achter de balie daar zei dat het apparaat goed was, en het misschien aan onze pas lag.

Dus met weer veel adrenaline in het bloed, zonder geld, zonder te hebben gedronken door de security op weg naar de gate. Nou nee dus…

Ineens werden de fietspomp van Annette en de tentstokken voor wapens aangezien (we waren zonder problemen door de security van Schiphol, Madrid en de andere luchthaven in Buenos Aires heen gekomen met dezelfde attributen in de handbagage).

Dus Leo moest weer het hele eind terug lopen om de pomp en tentstokken in te checken. Nou nu zijn we klaar dachten we. Nou bijna…

Op de nieuw uitgeprinte boarding passen stond gate 3 en we hadden nog 20 minuten voor we moesten boarden. Gelukkig keken we nog op het bord, want ineens was het gate 16 geworden, dus weer een eind lopen (we waren inmiddels al ruim 30 uur aan het reizen en best moe). Bij die gate was helemaal niemand en de lichten waren uit. Zitten we wel goed? Gelukkig kwamen vlak voor de boardingtijd de grondstewardessen en konden we eindelijk het vliegtuig in voor het laatste stuk naar Ushuaia. In Ushuaia konden we rustig de fietsen in elkaar zetten en de laatste 5 kilometer van dit avontuur naar het hostel fietsend afleggen.

6 reacties

  1. Wat vervelend dat jullie zoveel inspanningen hebben moeten verrichten om met de fietsen in Ushuaia aan te komen. Wij werden alleen al moe van het lezen over het hele gedoe…
    Maar uiteindelijk zijn jullie met de bagage goed aangekomen en kunnen jullie de fietsreis vervolgen. Nogmaals veel plezier en veel veilige en mooie fietskilometers gewenst.

  2. Jeetje wat een ellende! Maar gelukkig is alles wel goed meegekomen! Een zware reis maar wel een supermooie bestemming. Geniet ervan XXX
    Wij waren 1 minuut voor half een op Diemzigt, de rijles meneer stond al te wachten….pff ook zwaar hahaha

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *