We zijn al weer even onderweg door de Mekongdelta. We hebben hier al eens gefietst in 2003. In die 16 jaar is veel veranderd, maar ook veel niet. Het verkeer is drukker omdat het economisch zichtbaar beter gaat. Je vraagt je af waarom Vietnamezen dan toch richting Europa komen via mensensmokkelaars (en zoals een paar weken geleden stikken in het laadruim van een vrachtwagen).

Op de wegen zijn vooral veel meer brommers en scooters; nog niet eens zoveel auto’s. Gelukkig zijn er nog genoeg rustige, smalle weggetjes met veel bruggetjes.

Wat niet echt is veranderd in de afgelopen zestien jaar is dat er nog steeds veel langs en op de weg te drogen wordt gelegd. Ook op de drukke doorgaande wegen. De vluchtstrook is blijkbaar een prima plek om voedsel te drogen.

Op de markt wordt het meeste voedsel verkocht. Ook langs de weg wordt veel verkocht. De Vietnamezen hebben een rijk assortiment aan voedsel waaruit ze kunnen kiezen. Behalve insectenlarven die veel op de markt worden aangeboden, kwamen we onderweg ook ratten en slangen tegen voor de verkoop.

Wijzelf proberen (soms omdat we niets anders kunnen vinden) ook nieuwe gerechten uit. Tot op heden is dat ons prima bevallen. Omdat in de kleinere stadjes niet veel restaurants zijn gaan we maar ergens zitten waar veel Vietnamezen zitten en wijzen dan maar wat aan.

Wat wel veranderd is ten opzichte van 2003 is dat er een soort koffiecultuur is ontstaan. Op elke straathoek zit een koffietent. Wij maken daar dankbaar gebruik van. Heerlijke ijskoffie, altijd met ijsthee erbij. Een kopje met onderin gecondenseerde melk daarbovenop dripkoffie. Als de koffie is doorgelopen roer je het door de gecondenseerde melk en giet het in een glas met ijsblokjes.