Perito Moreno en verder

Perito Moreno was weer prachtig. Het is veel meer ontwikkeld dan in 2003. Er zijn nu mooie wandelpaden aangelegd, waardoor je behoorlijk dicht bij de gletsjer kunt komen. Het is niet de grootste gletsjer van het park, maar wel de meest toegankelijke. De gletsjer zakt met 1,7 meter per dag het meer in. Dat betekent dat er dus behoorlijk wat sneeuw bovenop valt. De gletsjer is de belangrijkste attractie bij El Calefate. Het stadje is een echte toeristtrap, de prijzen zijn buitensporig hoog, maar de toerist betaalt gewoon.

Vanaf El Calefate zijn we op de fiets richting El Chalten gegaan. Een trip van drie of vier dagen. De eerste 30 km waren goed te doen, omdat we richting het oosten gingen. Het waaide net nu we de wind mee zouden hebben nauwelijks. Bij 30 km was de afslag naar het noorden. Daar begon de wind al aan te trekken. Ongeveer 50 km lang hadden we de wind weer tegen, en toen draaide de weg weer wat en kregen we de wind schuin mee. Hierdoor konden we door naar La Leona; een hotel in the middle of nowhere op 107 km van El Calefate. Het was koud geworden, dus we waren heel blij met de verwarming en de hete douche.

De volgende dag was het weer westwaarts, dus weer wind tegen. Die werd na een kilometer of 50 zo sterk dat het nauwelijks nog te doen was. Annette is bij een Estancia (een boerderij) gaan vragen of we daar bij de bomen mochten kamperen zodat we iets minder in de wind stonden. Na een bedenkelijke blik van de boer konden we een plekje uitzoeken. De volgende dag was meteen weer zware wind tegen , dus dat werd nog een pittige 65 km naar El Chalten.

Ontbijten uit de wind

Het weer was prachtig zodat we de hele dag een fantastisch uitzicht hadden op de bergen en gletsjers. De hoogste bergtop Fitz Roy was goed zichtbaar.

In El Chalten hadden we direct een probleem. De ATM deed het niet met onze passen. Het systeem van de bank is dusdanig verouderd dat het de passen met een chip niet goed leest. We hadden het hotel La Leona cash moeten betalen waardoor we nog maar weinig Argentijnse peso’s hadden. Het Hostel waar nog een kamer te huur was (we waren er al bij drie geweest) had niet de mogelijkheid om met een creditcard te betalen. Het meisje achter de receptie was buitengewoon vriendelijk en probeerde mee te denken. Uiteindelijk konden we bij een ander hotel gaan betalen die wel de creditcard mogelijkheid had, en van dezelfde eigenaar was. De meeste restaurants hadden ook de mogelijkheid om met creditcard te betalen, dus dat probleem leek minder groot te zijn. Normaal kan je bij een bank met je creditcard en paspoort aan de balie geld opnemen. Hier dus niet.

Ons plan was om vanuit El Chalten naar Lago Desierto te fietsen, daar over te steken met een boot en dan 22 km over een spoor de grens met Chili over te gaan en dan weer op een boot naar Villa O’ Higgins, het begin van de Carratera Austral te gaan. We hadden daar al een brochure over gevonden en we wisten van het bestaan van deze optie van andere fietsers. We wilden checken of de boot inderdaad op de dagen en tijden ging die we hadden gevonden op het internet. De boot gaat namelijk maar een keer per week in november. We vonden een bureautje dat die trip aanbood en toen begon de uitdaging….

We konden de eerste boottocht in Argentinië bij haar regelen maar het tweede deel moest met dollars. Die hadden we niet, en daar is in Argentinië ook niet aan te komen. Deadlock dus. Vervolgens zijn we het internet op gegaan (wat vreselijk traag is omdat het via de satelliet gaat) om bij het bureau van de brochure te kijken (dat bureau is Chileens). Op het Internet kon je reserveren en betalen. Mooi dus dachten we; tot dat we werkelijk gingen reserveren. Toen bleek er een fout in de website te zitten zodat we nooit bij het invulformulier kwamen. Wat nu? We hadden een telefoonnummer gevonden op de website. In El Chalten zit nog een telefoonwinkel dus is Annette gaan bellen.

Annette aan het bellen..

Goed nieuws; we konden op de boot betalen met Chileense peso’s. We hebben gevraagd of ze dat per mail konden bevestigen en dat gebeurde ook meteen. Chileense peso’s hadden we ruim voldoende. Probleem opgelost; bijna…. We wilde het eerste bootticket gaan regelen bij het bureautje waar we al geweest waren. Daar stond nu iemand anders achter de balie, met een ander verhaal… Het bleek dat we wel bij hem de hele reis konden regelen; dus de twee boottickets. Het kon ook via de creditcard, alleen moesten we dan bij het eerste bootticket 10% extra betalen en bij het tweede bootticket 20% omdat ze daar extra geld voor moesten betalen om het geld over te maken naar Chili. We hebben dit uiteindelijk zo gedaan omdat we dan konden reserveren. De andere optie was op de bonnefooi naar de tweede boot te gaan met het risico dat je niet mee kan omdat de boot vol is. Als de boot maar een keer per week gaat kun je dat risico niet nemen.

Zo zijn we dus een hele dag bezig geweest om een grensovergang te regelen. Een avontuur op zich.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *