We zijn op weg…

Na twee extra dagen zijn we op weg gegaan uit Ushuaia. Een opmerkelijk stadje van ongeveer 60.000 mensen. Je vraagt je af wat die mensen daar allemaal doen. Die vraag hebben we ook gesteld, en dan blijkt dat mensen “gelokt” worden met relatief hoge lonen en belastingvrijstellingen. Ik schrijf hier “gelokt” omdat de mensen zelf er niet echt beter van worden; de boodschappen zijn erg duur en de huren erg hoog. De mensen gaan niet weg omdat ze zich schamen om terug te gaan; ze voelen zich dan sukkels. Ze gingen om veel geld te verdienen, maar zouden dan berooid terugkomen. De situatie is vergelijkbaar met de immigranten uit Afrika in Europa. Waarom doet Argentinië dat dan? Argentinië wil dat er voldoende mensen wonen in het zuiden omdat ze anders bang zijn dat Chili Tierra del Fuego inpikt. De oorlog met Engeland ligt nog vers in het geheugen, en die schande willen ze niet nog een keer. Opmerkelijk is overigens dat alle verwijzingen naar bijvoorbeeld Darwin (Ushuaia ligt tenslotte aan het Beagle kanaal) totaal uit het straatbeeld zijn verdwenen. Kortom een stukje geopolitiek in Zuid Amerika.

We zijn er klaar voor..

Wij vertrokken met mooi weer. Het was wel koud, maar de zon scheen en de lucht was blauw. Werkelijk prachtig fietsen. Veel sneeuw nog onderweg.  De eerste dag zijn we tot Lago Escondida gefietst; ongeveer 65 km, met aan het eind de wind al behoorlijk tegen. We zijn daar van de weg af gegaan en hebben de tent opgezet aan het meer. De tent stond nog geen kwartier of het begon te regenen. We moesten dus direct de tent in. Het weer werd als snel slechter en het ging erg hard waaien. We hebben een paar keer gevreesd voor de tent, maar die heeft zich goed gehouden. Om een uur of 12 ’s nachts ging de wind wat liggen en konden we gaan slapen. De volgende ochtend was het zo koud dat we snel op de fiets zijn gegaan, voor weer een prachtige dag fietsen.

Lago Escondida

Omdat we nog maar 50 kilometer hoefde te fietsen naar Tolhuin waren we vroeg in de middag bij de onder wereldfietsers vermaarde bakkerij ‘La Union’. Fietsers mogen hier gratis slapen. Ook wij hebben van dit aanbod gebruikt gemaakt. We werden wegwijs gemaakt door Sebastiaan, een Duitse jongen die al 8 maanden werkt in de bakkerij om zo Spaans en het bakkersvak te leren. Hij had al twee jaar over de wereld gefietst en was hier blijven hangen. Het was een prima bed en de douche was heerlijk warm.

De dag erop gingen we op tijd op pad naar een camping tussen Tolhuin en Rio Grande in. We hadden de wind van opzij en in de ochtend viel dat nog mee. Maar de wind werd steeds sterker en draaide wat zodat we de wind vooral tegen hadden. Toen we de camping bereikt hadden waaide het heel hard. De camping bleek gesloten. We hebben geprobeerd om door te fietsen, maar dat was niet te doen. Dus weer terug naar de camping. We zijn daar gaan liften met in het achterhoofd dat als dat niet zou lukken, dan zouden we over het hek klimmen en een plekje uit de wind zoeken. Nood breekt tenslotte wet. Maar na een uur of twee kregen we een lift. We waren behoorlijk verkleumd geraakt van de harde wind en waren blij in een hostel terecht te kunnen in Rio Grande.

4 reacties

  1. Wij hadden vandaag een spin op het plafond, toch bijna net zo spannend als jullie verhaal..
    Blij weer van jullie te horen, we genieten mee via de prachtige foto’s en zijn jaloers op jullie avonturen!
    Groetjes uit Diemen-Moord (lees ad.nl)

  2. Dank voor deze geopolitieke informatie!!! Leuk om te weten. En jullie maken nu echte avonturen en ontberingen mee….. Whoau, wat is ons leven op de Kade dan ‘gewoontjes’!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *