Carretera Austral, van karrenspoor naar asfaltweg

De Carretera Austral of ruta 7, is de weg die van Puerto Montt naar Villa O Higgins loopt. De weg is zo’n 1240 km lang en pas in 1976 is men begonnen met de bouw ervan onder dictator Pinochet. De weg is gebouwd om de belangen van Chili in het uiterste zuiden veilig te stellen, zoals Argentinië mensen naar Ushuaia lokt om in het uiterste zuiden aanwezig te zijn. Pas in 1988 ging de weg open voor verkeer tot Puerto Yungay. In 2000 was het laatste stuk tot Villa O’ Higgins af.

In 2003 hebben voor het eerst een deel van de Carretera gefietst. Toen was het letterlijk nog een karrenspoor. We kwamen 1 of 2 auto’s per dag tegen en in het midden van de weg groeide gewoon gras. In 2009 toen we er weer fietsten waren al grote stukken verbreed, maar was het nog bijna allemaal onverhard. En nu in 2015 zijn er delen al geasfalteerd, en heel veel stukken zijn verbreed. Er wordt volop aan de weg gewerkt.

Eerlijkheid gebied te zeggen dat het op het asfalt heerlijk fietst en je daardoor veel tijd hebt om rond te kijken. De andere kant van die medaille is dat de intimiteit van de weg is verdwenen. De natuur is letterlijk enkele meters teruggedrongen en heeft plaats moeten maken voor borden die aangeven waar de bochten zijn en waar je een foto kan maken met hier en daar een huisje met bankjes om te picknicken. In het uiterste zuiden bij Villa O’ Higgins zijn er nog stukken te vinden die de intimiteit nog wel hebben en waar maar een paar auto’s per dag komen. Maar ook hier zijn de werkzaamheden volop aan de gang.

Wij zijn vanuit Villa O’ Higgins begonnen. Direct moesten we voor 4 a 5 dagen eten bij ons hebben omdat er gewoon niets is. Kamperen langs de weg of soms op een camping. De eerste dag konden we kamperen bij een shelter. Dat is een klein huisje met banken erin en een open haard. In de avond konden we dus binnen zitten met een vuurtje als verwarming. Rob en Willem kwamen iets later ook aan bij deze shelter waardoor het weer een gezellige kletsavond werd. We zijn Rob en Willem nog regelmatig tegengekomen. Alleen namen zij in Cochrane de bus omdat ze wat ‘meters’ wilde maken. Ze hebben “maar” een half jaar en willen nog helemaal naar Columbia.

In dit bushokje hebben we overnacht

De omgeving is onbeschrijfelijk mooi, maar de weg is soms ook erg zwaar, met steile klimmen en slecht wegdek met grote keien en veel “wasbord”. Als de weg lang is en de temperatuur hoog, dan moet je af en toe opnieuw water filteren omdat de bidons leeg zijn. In de meeste gevallen kun je direct van een waterval drinken, maar we hebben dat risico maar niet genomen omdat er toch zo nu en dan vee rondloopt. Het risico van een giardia besmetting is dan niet ondenkbaar.

Water filteren rechtstreeks uit de rivier
Kamperen op een camping die eigenlijk gesloten was

Het mooie van dit soort dagen is dat je jezelf realiseert dat je een keuze hebt in benadering. Je kunt de hele tijd denken wat is het zwaar en ik moet nog zo’n eind voor ik boven ben, of je kan de prioriteit bij het ervaren leggen en twee meter voor je kijken (vanwege de vele keien) en je benen gewoon laten gaan en voor je het weet ben je boven op de berg. Je realiseert je dan ook dat je die keuze kunt maken en dat jij dus niet je denken of je fysieke lichaam bent. Maar op het moment dat je realiseert dat er een niet-jij en niet-fysieklichaam is, ga je er over denken en ben je het weer kwijt. Dat is waarschijnlijk wat er bedoeld wordt met het “zelf” of de “ziel”. Ongrijpbaar en onkenbaar maar wel aanwezig.

Tijd krijgt ook een andere dimensie. Je leeft niet meer volgens het horloge, maar van ervaring naar ervaring. Voor je gevoel lijkt het allemaal veel langer te duren, alsof de tijd wordt opgerekt naarmate je meer unieke dingen ervaart. Die tijd is ook niet weg als je het hebt ervaren terwijl een uur dat voorbij is ook echt weg is. Marcel Proust heeft over deze tijdsdimensie een boek van 1000 bladzijde geschreven (Op zoek naar de verloren tijd) , waarin hij de ervaring beschrijft van de associaties die een hap in een Madeleine (een soort cakeje) teweeg brengt. Binnen een seconden is hij in het verleden.

De fietservaringen zijn overigens lang niet allemaal positief. Er zijn stukken weg waar je gewoon pijn lijdt. Dat lees je dan zelden of nooit terug in de blogs van de meeste wereldfietsers. Alles is altijd mooi. Mooi is het ontegenzeggelijk, maar bij de plaatjes lees je niet dat als je stopt op een warme dag, er direct 4 dazen om je heen zwermen op zoek naar jouw bloed om te kunnen overleven. Als ze eenmaal op je landen kun je ze vrij gemakkelijk dood slaan. Vanuit een boeddhistisch perspectief volstrekt verkeerd, maar vanuit een stress vermijdend perspectief zeer wenselijk.

Onderweg hebben we ook geregeld rustdagen genomen om de “normale” dingen te kunnen doen, zoals de was en naar de kapper gaan. De rust is nodig omdat het herstelvermogen van het lichaam naarmate je ouder wordt meer tijd in beslag neemt. En als je onvoldoende tijd neemt (wat soms niet anders kan), ga je in de reserves. We zitten nu in Chaiten en krijgen drie dagen rust op een presenteerblaadje aangeboden, omdat de boot die we willen nemen naar Puerto Montt pas op donderdag gaat. Het is toevallig ineens ook heel slecht weer waardoor het extra fijn is om binnen te zitten. We hebben een cabaña (huisje) gehuurd. Voordeel is dat we nu een keuken hebben zodat we zelf een maaltijd kunnen bereiden.

Het leven is dus op een bepaalde manier heel simpel, maar met weinig routine erin. Als we dan het gekrakeel van de Nederlandse politiek lezen dan staat dat erg ver van ons af. Het leiderschap van ons land houdt zich niet bezig met een betere wereld maar vooral met zichzelf. Wat ons betreft een voorbeeld van doorgeslagen individualisering. Eigenbelang boven algemeen belang.

Het doet je beseffen dat je altijd een keuze hebt hoe je naar bepaalde dingen kijkt. En het doet je nog meer beseffen dat er alleen maar nu is. Als wij fietsen op een moeilijke weg is er voor ons alleen maar een moeilijke weg. Al het andere bestaat dan niet.

5 reacties

  1. Hoi Leo & Anette,

    Wederom een mooi verhaal. Zo leven in het nu. Bezig zijn met het nu. Inderdaad tijd krijgt dan een andere dimensie. Heerlijk om jullie avonturen te mogen lezen. Heerlijk!!! Het verbinden van de mooie dingen in het leven. Connecting the dots 😀😀😀.
    Welke landen hebben jullie nu allemaal aan mogen doen? Waar gaan jullie heen & wat motiveert jullie voor de routekeuze?
    Geweldige jaarwisseling & tot mails.

    Saluut,
    Mike

  2. Wat een fraai verhaal en ’n les(sen) in levenswijsheid…. wijsheid->”beleving”..
    Dank hiervoor, het zaadje is weer gepland.
    Dank!!!

    Fraai verslag en wat maken jullie veel mee!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *