We zijn inmiddels het Chileense merengebied doorgefietst (het Argentijnse merengebied hebben we in 2009 bezocht). Op deze route zijn we langs verschillende vulkanen gefietst, die de traditionele vorm van een vulkaan hebben,een piek met bovenop rondom sneeuw.

Na de Carretera Austral was dit een stuk minder spectaculair. Desalniettemin zeer de moeite waard. Veel landbouw en bossen voor houtproductie. Een beetje zigzaggend door het land kwamen we in allerlei kleine plaatsjes met allemaal zo hun eigen charme en vaak hele aparte overnachtingsmogelijkheden.

Ook weer veel onverhard, maar ook stukken asfalt. We waren op een gegeven moment een eind op weg op een onverharde weg, om de snelweg te vermijden. Uiteindelijk kwamen we bij de brug die op de kaart stond, maar daar wachtte ons een verrassing. De brug was grotendeels afgebroken waardoor we weer terug moesten en alsnog over de vluchtstrook van de snelweg moesten fietsen. Dit “geintje” met een brug op de kaart gebeurde ons nog een keer. Dit keer was de brug op de kaart nog niet helemaal af. De oplossing hier was een pontje dat gelukkig nog in de vaart was.

We hebben in 2003 ook in dit gebied gefietst en kunnen vaststellen dat er veel is veranderd. De meren zijn veel verder “ontwikkeld” in toeristische zin. De infrastructuur wordt en is aangelegd om zoveel mogelijk toeristen te trekken. Elk “dingetje” wordt uitvergroot om te dienen als toeristische attractie. Dit is begrijpelijk, maar toch ook heel jammer. We waren nu voor de derde keer in Pucon, de meest toeristische stad, maar dat is voor ons echt te druk geworden. Het is hier nu zomervakantie dus extra druk.

Wij zelf zijn een beetje aan het vertragen en bezig geweest met de volgende stappen. Hadden we in Italië nog af en toe de schrik van “oh we hebben geen huis meer”, zijn we nu veel meer gewend aan het “wonen in de wereld”. We komen ook een beetje los van het idee dat we op reis zijn in de zin dat we van A naar B onderweg zijn. Dit klinkt een beetje suf, maar het is toch vrij wezenlijk in de beleving. Zo komen we wel steeds verder af van ons “oude” leven. We volgen wel wat er allemaal speelt in Nederland en vinden het soms bizar. Maar dat zal iets te maken hebben met de vissenkom die de vis alleen ziet als hij er uit is.

We hebben ook weer ruim de tijd genomen om ons te beraden over de volgende stappen, met name omdat we het bericht hebben gekregen dat de moeder van Annette de diagnose Altzheimer heeft gekregen. Wat moet je doen als je zo’n bericht krijgt? Welk probleem lossen we op als we teruggaan? De uitkomst van dit proces is dat we een ticket naar Malaga in Spanje hebben gekocht, dan zijn we iets dichter bij. Andere overwegingen hielpen bij deze beslissing. We hebben het stuk tot aan Ecuador al eens gefietst, en omdat het hier nu zomer is, betekent dit veel warmte in het noorden van Chili en veel regen en wind in Peru en Bolivia. De kans dat het dan tegenvalt, als je dat stuk weer gaat fietsen,  is dan best groot. Daarnaast speelt het Zika virus een rol. Nu hebben we niet de intentie om zwanger te raken, maar zolang niemand weet wat het virus precies doet, en de WHO de noodtoestand heeft afgekondigd leek het ons slimmer maar even niet in het noorden van Zuid-Amerika te gaan fietsen. We hebben nog overwogen om door te vliegen naar de VS, maar daar zouden we dan ook qua seizoen niet goed uitkomen. De ticketprijs, voor een enkeltje was net zo hoog als naar Europa. Vanuit Europa met een retourticket naar de VS vliegen is goedkoper dan vanuit Chili met een enkeltje. De VS hebben we dus maar even “doorgeschoven”. We verblijven tot 10 februari in Santiago. We hebben hier een appartementje gehuurd midden in het centrum. Koffiedrinken op een terras, musea bezoeken (het centrale postkantoor heeft een mooi inpandig museum), beetje rondwandelen in de prachtige parken; kortom het is hier goed toeven bij een temperatuur van rond de dertig graden.