In Santiago hebben we voor een week een appartementje gehuurd midden in het centrum. Het was wel weer even lekker in een “normaal” huis te wonen. We zijn ook twee keer naar de bioscoop geweest, kortom we hebben even een ander leven geleid dan het leven van de fietser. Het was heerlijk weer in Santiago, dus we hebben veel in de parken en op terrassen gezeten. We zijn van Santiago met de bus naar Temuco gereden om zo het fietsen over de Panamericana te vermijden. Dit is een drukke weg, weliswaar met vluchtstrook en goed te fietsen maar in 2003 hebben we al eens een stuk over deze weg gefietst. We vonden het toen niet zo prettig met al dat vrachtverkeer.
We kwamen tegen een uur of zes aan in Temuco en constateerde dat het daar een flink stuk kouder was. Na ruim een week niet fietsen was het heerlijk om weer te trappen. Het eerste stuk was nog langs de Panamericana maar daarna richting Villarica was het een stuk rustiger. We hadden prachtig uitzicht op de vulkaan Villarica. De volgende dag door naar Pucon het ‘Queenstown’ van Zuid Amerika. Alle denkbare adrenalinesporten zijn hier te vinden. We waren koud het stadje binnen gefietst of het begon te regenen. We zijn drie dagen in Pucon het gebleven en het is nauwelijks droog geweest. Dit was precies zoals we ons het Pucon van zes jaar geleden herinnerden, nat en koud. Na drie dagen hadden we het wel gezien en besloten toch verder te gaan.
We hadden een route gepland die ons de mogelijkheid gaf in ieder geval binnen te slapen en met korte dagafstanden zodat we niet te lang in de koude regen hoefden te fietsen. Uiteindelijk bleken we op wat spetters na een droge dag te hebben en we besloten telkens na elke rustpauze verder te fietsen waardoor we uiteindelijk in Conaripe uitkwamen. In 2003 hadden we dit ook gepland, maar we hebben het is ons toen afgeraden omdat het te zwaar zou zijn. De volgende dag begon het fietsen over onverharde wegen. In Chili is dat meteen zwaar omdat de klimmetjes vaak erg steil zijn. Die dag werd een van de zwaarste dagen van de reis. De weg was slecht met veel modder en af en toe steil klimmen. De hoteleigenaar van 2003 had dus wel gelijk om ons dit toen af te raden. We hebben nu betere fietsen voor dit terrein dan toen, maar het is inderdaad erg pittig.
We wilden door naar Puerto Fuy omdat daar een boot over het meer Pirihueico gaat en je zo in Argentinië kunt komen. De man in het hotel in Conaripe zei nog dat de boot om 14:00 uur zou gaan en dat we dat wel zouden halen. We waren pas om een uur of vijf in Puerto Fuy dus de boot hadden we duidelijk gemist. Het was overigens wel een mooie weg om te fietsen. Prachtige bossen en meren. Gelukkig hadden we vooraf al besloten dat we niet zouden gaan jakkeren om de boot te halen, dus die stress hadden we niet. In Puerto Fuy hebben we het beste hotel uitgezocht dat ze hadden om bij te komen. We waren erg moe en de volgende dag hadden we allebei nog behoorlijke spierpijn. Het was een rustige dag met een beetje miezerige regen. We zijn op zoek gegaan naar brood en gelukkig was er een huis waar we verse broodjes konden kopen. De huizen waar je brood kunt kopen kun je herkennen aan een witte vlag. Het zijn dus niet echt bakkerijen, maar gewoon mensen die meer brood bakken dan ze nodig hebben om te verkopen. Je komt gewoon in hun huiskamer binnen waar je aan tafel wacht op je bestelling.
Toen we met de fietsen naar de boot liepen, zagen we vlak daarvoor twee andere fietsers aankomen. Het bleken Wayne en Christien te zijn. Zij waren aardig gestrest want ze dachten dat de boot om 1 uur zou vertrekken en ze waren dus te laat (voor hun gevoel, want ze waren op tijd). Na een kopje thee en wat kletsen, konden we aan boord. Aan de overkant regende het inmiddels en wij besloten om in het enige hostel te blijven. Het was inmiddels ook al over vieren. Wayne en Christien wilden eigenlijk nog wat verder richting de grens. Vlakbij de grens zou een camping en thermale bron zijn maar uiteindelijk besloten ze toch te blijven. We zijn de volgende dag samen verder gefietst naar de grens. Wanneer de boten aankomen of vertrekken zijn er beambten te vinden maar tussendoor zijn de grensposten uitgestorven en is het even zoeken naar iemand die kan helpen. Ze hebben er ook een pingpongtafel staan om de tijd te verdrijven. Vanaf de grens zijn wij naar San Martin de los Andes gefietst en Wayne en Christien alsnog naar de camping. San Martin is een toeristische wintersportplaats. Het ligt aan het begin van de zogenaamde zeven meren route. We zijn er drie dagen gebleven want daarna zou het iets beter weer worden. We hebben de route samen met Wayne en Christien gefietst, die inmiddels ook in San Martin waren aangekomen.
Het was een prachtige route en we hadden veel geluk met het weer, niet al teveel wind en volop zon. Zoals de naam al zegt loopt de weg tussen de bergen door langs zeven turkoois gekleurde meren. De helft van de route is geasfalteerd en de andere helft onverhard. De route eindigt in Villa La Angostura, een luxe wintersportplaats. Prinses Maxima is erg bekend bij de inwoners want haar broer Martin heeft hier een restaurant, Tinto heet het.
De volgende ochtend kwamen we er langs op weg naar San Carlos de Bariloche, een ander toeristenoord. Het laatste stuk hadden we de wind tegen en was het moeilijk om op de fiets te blijven zitten. We waren blij toen we in de stad aan kwamen, hier was de wind iets minder hard. Wanneer we het hebben over harde wind dan is dit volgens Nederlandse begrippen storm. Windkracht 7 en meer. Ondertussen was het ook bewolkt en koud. We lazen via het internet dat het de komende dagen zou regen en waaien en besloten om hier een paar dagen het goede weer af te wachten.
Na drie dagen wachten, reden we met prachtig weer verder naar het zuiden. Via El Boson naar het nationale park Los Alerces en vandaar via Trevelin naar Futulafeu, de grens met Chili over naar de Carretera Austral. De weergoden waren ons goed gezind want het bleef mooi weer. Op het stuk naar Villa Santa Lucia kregen we pas weer te maken met regen. Gelukkig konden we in Puerto Ramirez bij Hosteria Veronika overnachten. Hier waren we zes jaar geleden ook en er was niet veel veranderd. De eigenaresse was nog steeds dezelfde vrouw. De inrichting was ook nog hetzelfde alleen was er nu een serre aangebouwd en was de badkamer vernieuwd.
De volgende dagen was het weer droog met af en toe wat bewolking. In het park Queulat begon het te regenen. Volgens de reisgids regent het hier minimaal 4000 mm per jaar en dit betekent dat het gemiddeld bijna iedere dag nat is. Het bos is prachtig met veel grote Nalcaplanten. Wanneer we deze planten zien dan weten we uit ervaring dat het een natte omgeving is. Zes jaar geleden stonden we onder deze bladeren te schuilen voor de regen. Nu waren we blij dat het droog was. Helaas duurde onze vreugde niet lang want vlak na de foto begon het te regenen. In Puyuhuapi logeerden we net als in 2003in hosteria Casa Ludwig
Er waren nog een paar andere gasten en samen zijn we de volgende dag naar de Thermas de Ventisquero geweest. Dit complex is pas dit jaar geopend en ligt prachtig aan de kust. Ondanks de regen was het heerlijk ontspannen in het warme water. Op weg naar Villa Amengual moesten we in het park een pas over en hier regende het de hele dag. Je kunt hier bij helder weer een hangende gletsjer bezoeken maar nu was er weinig te zien. De weg was erg slecht en we waren blij dat we op de kruising met de weg naar Puerto Cisnes op het asfalt kwamen. Er wordt al jaren aan de weg gewerkt en in 2003 vertelden men ons dat in 2006 de gehele Carretera geasfalteerd zou zijn maar dit is nog lang niet het geval. Je ziet overal de wegwerkzaamheden en wegverbredingen maar het zal nog een flinke tijd duren voor dat alles geasfalteerd is.
Het stuk naar Coyhaique is helemaal geasfalteerd en dat fietst een stuk prettiger. We reden langs verschillende rivieren en in de berm stonden overal lupines in volle bloei. Cohaique is de laatste grote stad op de route naar Villa O’Higgins. Alles is hier te vinden en het is heerlijk om na een paar dagen weer vers brood en fruit te kunnen kopen. We waren van plan om na een paar rustdagen met nieuwe voorraden weer verder te fietsen maar het is anders gelopen door de veranderende weersomstandigheden. Van heerlijk lenteweer sloeg het om naar koud herfstweer met harde wind, veel regen en zelfs sneeuw in de bergen.
We hebben een paar dagen lopen puzzelen en twijfelen over het vervolg, verder fietsen onder deze omstandigheden leek ons geen optie. Fietsen laten staan? Auto huren of met de bus verder? Naar huis? De weersverwachtingen voor de komende twee weken waren niet al te best zodat dit geen aantrekkelijk alternatief leek. Behalve dat het met een auto of bus veel meer geregel is, zie je minder van de omgeving. Alles blijft net zo grauw en grijs. Leo’s enkel is daarbij ook nog niet helemaal geheeld zodat lange wandelingen uitgesloten zijn. Na bijna een week hopen op beter weer hebben we de knoop doorgehakt en hebben we voor 29 december een ticket geboekt van Santiago naar Amsterdam.
We vinden het jammer dat we niet helemaal naar Ushuaia zullen fietsen maar we zijn blij dat we dit keer wel het hele stuk in Chili en Argentinië hebben kunnen fietsen. Zes jaar geleden waren we in het zuiden van Patagonië en hebben we de nationale parken daar al eens bezocht. We vinden het dus niet zo erg dat we die nu zullen missen. We kijken terug op een fantastische fietstocht. Dit keer waren het vooral de natuurelementen die een hoofdrol hebben gespeeld. We hebben aan den lijve ervaren hoe ruig en onvoorspelbaar de natuur kan zijn ondanks al haar schoonheid. Vanuit Santiago wensen we iedereen hele fijne feestdagen.