Na vier dagen Phnom Penh zijn we weer op de fiets gestapt. Het reizen is tegenwoordig makkelijker dan vroeger. Je zoekt de avond ervoor je hotel uit, maakt een reservering en past de gps route aan tot voor de deur van het hotel. Met de iPad Pro met het pennetje is dat een fluitje van een cent. In de steden kun je via een app op je telefoon een punt op de kaart aanwijzen waar je heen wil, vervolgens kies je het type vervoer, taxi of tuk tuk en dan verschijnt de prijs. Vervolgens kan je taxi of tuk tuk voor laten komen. Geen gedoe meer met onderhandelen. Digitalisering is wat dit betreft zeker een vooruitgang. In de meeste steden staan geldautomaten; dat was in 1992 ook wel anders. Toen hadden we girobetaalkaarten bij ons. In Indonesië kon je dan bij het postkantoor geld halen. Het maximum van 200 gulden kon je niet altijd opnemen omdat ze niet zoveel geld hadden in dat postkantoor.
We zijn via een prachtige route naar het volgende dorp gefietst. Mooie kleine wegen, prachtige natuur, vriendelijke mensen en leuke guesthouses.
Na twee dagen fietsen was het plan om met de boot naar Siem Reap te gaan. We waren op tijd in Kampong Chhnang en zijn direct doorgefietst naar de plek waar de veerboot gaat om alvast het ticket te kopen voor de volgende dag.
Maar helaas pindakaas de boot vaart niet meer. Internet klopt niet altijd…Je kan alleen nog vanaf Phnom Penh naar Siem Reap met de boot, mits er voldoende water in de rivier staat. Nou lekker dan, sta je daar met het hotel in Siem Reap al geboekt en doordat de boot niet vaart, minstens 4 extra dagen fietsen. Dat geeft weer een planningsprobleem. We hebben de planning nu zo dat we met de verschillende visa goed uitkomen. Heb je ruim 4 maanden en dan nog is het puzzelen.
We zijn naar het busstation gefietst en daar gevraagd of het met een bus kon. Dat kon, maar dat werd twee keer overstappen en waarschijnlijk in het donker aankomen. Dat leek ons ook niet wat. Uiteindelijk hebben we een privé busje gehuurd die ons met de fietsen direct naar Siem Reap zou brengen. Dus de bus in plaats van de boot.
Om 08:00 werden we opgehaald en zijn we op weg gegaan. Ging uiteindelijk minder makkelijk dan gedacht. De bus kreeg pech. Een of andere riem werkte niet meer, waardoor de accu niet werd opgeladen. We waren al een stuk op weg. Maar daar doen ze hier toch niet heel moeilijk over. Bij een garage werd er direct een monteur aan het werk gezet. Er moest nogal wat uit het motorblok gehaald worden alvorens de riem kon worden vervangen. Na twee uur konden we weer verder.
Cambodja is voornamelijk een landbouweconomie. Er zijn wel veel technische bedrijfjes, maar die zijn vooral voor het onderhoud van de landbouwmachines en de brommers. Rondom Phnom Penh hebben we wel wat fabrieken gezien, overigens bijna allemaal in buitenlandse handen. Er wordt veel geïnvesteerd in Cambodja, vooral in de toeristische industrie. In Siem Reap alleen staan al 1000 hotels. De Chinezen zetten daar hotels en restaurants neer voor hun eigen mensen. Je ziet ze niet in de stad, wel in Angkor Wat.
Het is pas 40 jaar geleden dat het schrikbewind van de Rode Khmer aan zijn einde kwam. Het is dus bewonderenswaardig om te zien wat voor groei dit land heeft doorgemaakt in zo’n korte tijd. Inderdaad met veel buitenlandse hulp, maar ook en misschien wel vooral door de mensen zelf. Op veel plekken zie je “banken” voor micro financiering. Mensen kunnen dan een klein bedrag lenen voor bijvoorbeeld een naaimachine zodat ze daarmee in hun onderhoud kunnen voorzien.