Rotorua uit hadden we een lekker zonnetje, dus we waren vroeg op pad gegaan. Wel een harde wind, maar toch fijn dat het niet regende. De stad uit was een nogal brede drukke weg, maar er was een goede vluchtstrook dus het viel allemaal wel mee. Nadeel van een brede weg is dat je minder ziet dat de weg ophoog gaat, maar je voelt het natuurlijk wel. Toen we in de buurt van het meer kwamen daalde de weg weer naar Taupo. Dat is een toeristisch plaatsje. Het fijne van een toeristisch plaatsje is dat er weer van alles te krijgen is. Leo heeft daar een paar nieuwe schoenen gekocht, omdat zijn fietsschoenen toch wel behoorlijk gesleten waren.

Vanuit Taupo zijn we via een rustige weg naar Turangi gefietst met prachtig uitzicht op besneeuwde toppen. Een groot deel van de dag fietste we langs het meer en door de bossen. Niet al te veel klimmen, geen regen en een prachtige omgeving; dit is waarom je op de fiets wil. We waren in het begin van de middag al op de plek waar we bedacht hadden uit te komen. Na een beetje gedoe met de studio die we wilde huren is dat uiteindelijk gelukt zoals wij dat wilde. Had vooral met struiken en coniferen te maken die voor het raam stonden zodat de ruimte heel donker werd. Het visitorcentrum in het stadje had een internetverbinding waardoor we weer wat van het thuisfront konden horen. De kleine supermarkt had alles dat we wilde hebben, dus het was weer een mooie dag.

De dag erop was het heerlijk weer en we begonnen meteen met een steile klim. In die klim liep Leo’s ketting eraf. De eerste gedachte was dat het een schakelfout was geweest. Na het opleggen liep de ketting er steeds weer af. De fiets dus aan de kant en alle tassen eraf om te onderzoeken wat het probleem was. Toen bleek dat de ketting bijna gebroken was. Leo heeft geprobeerd om de schakel te vervangen, maar omdat hij, in eerste instantie, was vergeten de oude schakel te verwijderen (wat hij dus alsnog moest doen) moest hij een oud pennetje gebruiken om de ketting weer aan elkaar te krijgen. Dat lukte wel, maar de ketting was niet helemaal “glad” meer; het pennetje stak er een beetje uit. We waren hier wel een beetje gestrest van, omdat we voorlopig geen fietsenmaker tegen zouden komen. Zeker niet in het National Park en in Wellington zouden we pas laat aankomen en met kerst is natuurlijk alles dicht. De klim hebben we toen maar gelopen en daarna weer voorzichtig fietsen. Het was wel een schitterende weg.

In het plaatsje waar we aankwamen hebben we nog geprobeerd om bij een Lodge die mountainbike trips organiseerde een ketting te krijgen, maar die had helaas niets. We hadden wel een prima kamer kunnen regelen. We wilde een dag blijven om het Nationaal Park te kunnen bezoeken.

De volgende dag zijn we met de bus naar het park gegaan en hebben daar vanaf het visitorcentre een prachtige wandeling kunnen maken. Heerlijk rustig, prachtige omgeving en mooie paden. De paden beschermen de kwetsbare natuur eronder. Er is een veelheid aan korstmossen en andere kleine plantjes te zien. Het is toch fijn te zien dat de overheid hier zorg draagt voor de natuur.