Vanaf Tecate fietsen we richting Ensenada. Tecate uit moet je de berg op. De weg is erg smal zonder vluchtstrook en met veel vrachtwagens, die je op 10 centimeter passeren. Stress dus!, maar na ongeveer een uur werd het iets rustiger. De vrachtwagens gingen nu zoveel mogelijk met een boog om ons heen. Onderweg kwamen we voldoende plaatsen tegen waar we iets konden eten of drinken en al met al viel het toch weer mee. Ensenada was te ver voor 1 dag dus onderweg hebben we gekampeerd op een camping, die zo bleek later, gerund werd door een dovenschool.
We waren ’s middags de enige kampeerders maar aan het begin van de avond kwam er een RV naast ons staan. Dit bleken Chris en Helen uit Engeland te zijn. We werden direct uitgenodigd voor een kopje thee. Ze hadden de RV in Amerika gekocht en zijn al twee jaar aan het reizen door de VS en Canada.
Even later werd er op de deur geklopt door iemand van de dovenschool. Hij nodigde ons uit om te komen kijken en om ’s avonds mee te eten op de school. Dit was erg interessant De school bleek in 1969 gesticht te zijn door een Amerikaanse familie. Dit gezin had alles verkocht en was met een omgebouwde schoolbus naar Mexico vertrokken om daar aan dove weeskinderen onderwijs te gaan geven. In Guadalupe ontmoette ze een vrouw, die net daarvoor van de politie een doof meisje onder haar hoede had gekregen. Het gezin vertelde haar van hun plan om een school voor dove kinderen op te richten. De vrouw zei: “Jullie zijn een geschenk uit de hemel”. De vrouw beschikte over een stuk grond waarvan ze een deel wel wilde verkopen. Ze vroeg een aanbetaling van 50 dollar. De familie beschikte echter niet over zoveel geld maar ging toch akkoord. De volgende dag toen ze hun postbus in Ensenada gingen legen, bleek er een brief met een cheque van 50 dollar te zijn, afkomstig van hun kerkgenootschap in Amerika. Mooi verhaal nietwaar. De school wordt hoofdzakelijk gerund door vrijwilligers en alle inkomsten bestaan uit giften, voornamelijk van kerkgenootschappen uit Amerika. De kinderen komen uit heel Mexico en zijn van verschillende leeftijden. Vaak kunnen ze op geen enkele manier communiceren. Op school leren ze gebarentaal (Mexicaans en Engels) en ze krijgen onderwijs tot aan het niveau van de middelbare school.
De volgende dag naar Ensenada reden we door het belangrijkste wijngebied van Mexico, de Valle de Guadalupe. Er worden hier zowel witte als rode wijnen geproduceerd. De wijnproductie begon rond 1840 met de komst van de Spaanse missionarissen, die de wijn voor religieuze doeleinden gebruikten. Inmiddels zijn er meer dan 15 wijnhuizen. Ensenada is een toeristenstad waar we een paar dagen zijn gebleven. Het is een havenplaats waar cruiseschepen komen. Wanneer zo’n cruiseschip aanmeert dan wordt de stad overspoeld door oudere Amerikanen. De souvenirwinkels en juweliers doen dan goede zaken. Blijkbaar kunnen ze hier in Mexico hun medicijnen goedkoper inkopen want naast iedere souvenirwinkel zit een apotheek met allerhande cholesterolverlagers en medicijnen tegen hoge bloeddruk. Ook voor de ‘blauwe’ pillen wordt volop geadverteerd.
Na San Quintin, zo’n 400 km vanaf de grens, wordt de weg een stuk rustiger. Vanaf El Rosario draait de weg het binnenland in naar de andere kust van het schiereiland. De omgeving wordt nu ook mooier, bergen en veel verschillende soorten cactussen, waarvan sommige alleen voorkomen op de Baja.
In El Rosario logeerden we bij Mamma Espinoza’s. Van oudsher is dit een pleisterplaats voor de deelnemers aan de Baja 1000. Een off the road race van 1000 mijl, die ieder jaar in november wordt gereden. Het restaurant hangt vol met posters van deelnemers. Mamma Espinoza zelf is inmiddels 99 jaar en verkeert nog in goede gezondheid. Het restaurant wordt gerund door haar dochter, die inmiddels zelf ook oma is. Haar kleinzoon werkt in de bediening en gaat te zijner tijd de zaak overnemen. ’s Ochtends vertrokken we met windkracht 5 a 6 tegen. We wisten dat we moesten klimmen maar hoe steil en lang daarvan hadden we geen idee. In het begin van de middag, na ruim vijf uur zwoegen, bleek dat we maar 36 km verder waren gekomen. De wind waaide nu zo hard dat wij het niet meer verantwoord vonden om door te fietsen. De windstoten bliezen ons van de weg af. Zelfs vrachtwagens werden in de bochten van de afdalingen omver geblazen en lagen op hun kant in de berm. We besloten om verder te liften naar Cataviña. Gelukkig stopte er vrij snel een pick-up want inmiddels waren we erg koud geworden. De volgende ochtend was de storm niet gaan liggen en was fietsen niet mogelijk. We zijn aan de weg gaan staan om weer te liften. Dit keer duurde het wat langer, ruim 3,5 uur. We kregen een lift van een Amerikaanse muzikant, die met zijn dochter op weg was naar het zuiden. Ze hadden een klein kampeerbusje maar het paste net. In Guerrero Negro zijn we uitgestapt. Hier was het een stuk warmer en waaide het niet meer zo hard. We fietsten na Guerrero Negro door de Vizcaino woestijn naar San Ignacio. Onderweg zagen we weer veel cactussen.
San Ignacio ligt aan een kleine lagune en is omgeven door dadelpalmen en citrusbomen. De missie San Ignacio de Kadakaaman is een van de mooiste kerken van de Baja. De muren zijn ruim een meter dik uit lavasteen gehouwen. Sinds de start van de bouw van de kerk in 1728, is deze nog steeds in gebruik. Op heel de Baja zijn restanten te vinden van dergelijke oude missieposten. Van sommigen is niet veel meer over dan een paar stenen maar anderen zijn goed bewaard gebleven en gerestaureerd.
In Santa Rosalia kwamen we Chris en Helen weer tegen en hebben we samen een avond gezellig gegeten. Santa Rosalia is een oude Franse kolonie. De Fransen exploiteerden hier een kopermijn. De kerk Santa Barbara is ontworpen door Eiffel. Er staan ook nog veel oude koloniale huizen met Franse balkons. We fietsten verder richting Bahia Concepcion, een bekende toeristenbaai waar je langs diverse stranden kunt kamperen. Wij hadden afgesproken om Chris en Helen te bezoeken op Playa Santispac. Hier hebben veel Amerikanen complete huizen gebouwd op het strand. De sfeer was een beetje bedrukt want het strand zelf was inmiddels verkocht en iedereen moet voor eind januari vertrekken en alle bouwsels afbreken. Onze tent konden we opzetten in een verlaten strandhut. We stonden zo in de schaduw en uit de wind. Helaas was het weer gaan waaien en was de zee te onrustig om te kunnen snorkelen bij een van de vele eilandjes. Na een rustdag fietsten we verder de baai af naar Loreto. Wij vonden de missiepost Nuestra Senora van Loreto erg mooi. In de kerk was een prachtig altaar met grote beelden. Ook in Loreto komen de cruiseschepen. Er wordt dan van alles georganiseerd op het centrale stadsplein.
Zo was er een dansvoorstelling van traditionele volksdansen uit heel Mexico, steeds in de bijbehorende klederdrachten. Het plein was ook prachtig versierd in kerstsfeer. De Mexicanen houden van versieren. ’s Avonds zijn de pleinen prachtig verlicht en overal staan grote opblaasbare kerst poppen en klinken kerstliedjes.
Inmiddels zijn we in La Paz en zijn we in afwachting van de komst van Leo’s zus Esther, haar man Jan en dochters Iris en Ysabel. We gaan samen even vakantie vieren. Even niet fietsen maar gezellig bijkletsen. Ze nemen ook nieuwe banden mee voor de fietsen en wat andere reservespullen zodat we de fietsen kunnen schoonmaken en opknappen voor de tocht over het vaste land van Mexico.
We wensen iedereen hele fijne kerstdagen en een goed 2007 met veel gezondheid en geluk.
Gefietste route:
Tecate – Rancho surdo mordo (75 km) – Ensenada (40 km) – San Tomas (45 km) – San Vincente (38 km) – San Quintin (102 km) – El Rosario (36 km verder gelift) – Catavina – Guerrero Negro (gelift) – Vizcaino (74 km) – San ignacio (77 km) – Santa Rosalia (73 km) – Mulege ( 64 km) – playa Santispac (21 km) – Loreto (115 km) – La Paz (met de bus)