In Kanchanaburi ligt de brug over de River Khwai. Bij de meesten bekend van de gelijknamige film. In de stad zijn diverse musea gewijd aan de aanleg van die spoorlijn door de Japanners in de Tweede Wereldoorlog en vooral aan de mensonterende toestanden waaraan de krijgsgevangenen en dwangarbeiders blootstonden.
We zijn al meerdere keren hier geweest en hebben verschillende begraafplaatsen en musea bezocht. Dit was meestal aan het eind van de reis, maar nu zijn we eerder in Kanchanaburi en hebben we de tijd om de spoorlijn verder te volgen richting Birma, het huidige Myanmar š²š².
Om in Kanchanaburi te komen leek eenvoudiger dan dan gedacht. We hadden mooie routes gemaakt, maar zo af en toe moet je over of onder een snelweg door. Dat is lastig als er zoveel regen is gevallen dat de onderdoorgang is ondergelopen. Ik ben nog even gaan kijken voorbij de afzetting, of we er misschien doorheen konden lopen. Maar helaas kon dit niet. Dit betekende voor ons een omweg van 16 kilometerā¦.
Voor we aan de tocht naar de grensplaats begonnen, zijn we nogmaals naar een museum geweest om onszelf een beetje voor te bereiden op wat we tegen zouden komen.
Bij Wang Pho ligt de spoorlijn vlak langs de rotswand en boven de rivier. Je kan van twee kanten de constructie bekijken. Dit is allemaal met de hand door de krijgsgevangenen gemaakt.
De oorspronkelijke spoorlijn liep door naar Birma, maar omdat er een dam is aangelegd heeft het ontstane stuwmeer een deel van de spoorlijn onder water gezet. de spoorlijn houdt nu op in Nam Tok.
Langs de weg zijn diverse watervallen te bezoeken, ook bij Sai Yok Noi.
De weg gaat verder omhoog naar āHellfire Passā. Op dit punt is door de krijgsgevangenen een doorgang gehakt voor de spoorlijn. De naam verwijst naar de vuren die brandden tijdens de werkzaamheden nadat het donker was. De dwangarbeiders en krijgsgevangenen moesten op een gegeven moment zelfs 20 uur per dag doorwerken.
In 1983 heeft een AustraliĆ«r de āHellfire Passā āteruggevondenā en is er een museum gebouwd. AustraliĆ« heeft dit herinneringscentrum gebouwd ter nagedachtenis aan de vele AustraliĆ«rs en andere dwangarbeiders, die hier zijn omgekomen. De toegang is gratis en alle onderhoudskosten worden door de Australische regering betaald.
We hebben daar een audiotour gedaan die ons langs diverse punten bracht met verhalen van mensen die deze verschrikkingen hebben overleefd. Het is ongelofelijk wat daar is gebeurd.
Na de oorlog zijn militairen alle graven in de jungle af gegaan en de meeste slachtoffers hebben ze teruggevonden. De lichamen zijn herbegraven op drie begraafplaatsen, twee bij Kanchanaburi en een in Myanmar.
Na langs het stuwmeer te zijn gefietst kwamen we bij de brug. Na de brug moesten we een pas op fietsen. Het werd op een gegeven moment zo steil (stukken van ruim 16%) dat het voorwiel los kwam en fietsen niet meer ging. De weg is hier ook behoorlijk smal waardoor het verkeer erg dicht langs je heen gaat; en met een snelheid van vier kilometer per uur wordt het gevaarlijk. Dat werd dus lopenā¦
Uiteindelijk kwamen we in Sangkhlaburi, een stadje aan het stuwmeer. Het is de laatste grote plaats voor de grens met Myanmar. We hadden twee rustdagen ingepland om alles te bekijken en bij te komen van de fietsdagen. Hier is de langste houten brug van Thailand. De brug verbindt de stad met een eiland. Op dit eiland is een Mon dorp; een aparte bevolkingsgroep. We hebben daar een tempel bezocht die anders is dan de meeste Thaise tempels. Je kunt er ook boottochten maken naar ondergelopen dorpen in het stuwmeer. Bij laagwater kun je dan restanten van tempels zien. Nu was het water daarvoor te hoog.
Na twee rustdagen zijn we weer onderweg gegaan naar Kanchanaburi. Het was een indrukwekkende tocht langs een aantal mijlpalen van de geschiedenis. Op de fiets heb je de tijd om daar goed over na te denken. Helaas worden er te weinig lessen getrokken uit de geschiedenis; om somber van te worden.
De natuur op deze āsidestepā was prachtig. We zitten in het goede seizoen, wat betekent dat alles schitterend groen is. Vanuit Kanchanaburi gaan we weer noordwaarts.
2 reacties
Wat een boeiende geschiedenis!
Vooral toch ontluisterend wat de ene mens de ander kan aandoenā¦