Na drie dagen Vientiane zijn we weer opgestapt op weg naar Vietnam. We zijn de hoofdweg 13 afgefietst en kwamen er achter dat het nu bijna helemaal is geasfalteerd. Dat scheelt best veel. Nadeel was dat we een stevige wind tegen hadden, waardoor de snelheidswinst voor een groot deel teniet werd gedaan.

We hebben weer een rustdag genomen bij Sanak Guesthouse. We waren hier nu voor de vierde keer en hebben het zien groeien met allemaal nieuwe kamers. De eigenaresse herkende ons en in de ochtend na het ontbijt hebben we tijdje met haar kunnen praten. Ze was vooral moe. Ik vroeg haar waarom er zo weinig personeel was (vorig jaar waren er veel meer meisjes), en dan blijkt dat de meisjes in Thailand drie keer zo veel kunnen verdienen en daar kan zij niet mee concurreren. Dus ook aan deze kant van de wereld arbeidsmigratie ten kostte van het land waar ze vandaan komen.

Na de rustdag in Sanak Guesthouse zijn we in twee dagen naar de grens gefietst. De grens ligt op een berg, dus dat was eerst klimmen en daarna een hele lange afdaling. We kwamen aan het eind van het Tetfeest in Vietnam. Dat betekende nauwelijks verkeer in de afdaling, maar ook geen restaurants open. Gelukkig wel een winkeltje met koekjes en fruit.

De mensen zijn in dit stuk van Vietnam buitengewoon vriendelijk. Zeker 90 procent groet je als je langsfietst. Onderweg tijdens het fietsen kreeg Annette een yoghurtshake van twee meisjes op een scooter, zomaar uit het niets.

De dag nadat we bij de grotten zijn geweest zijn we weer opgestapt. Het is nog steeds koud en bewolkt. We zijn aangekomen in Dong Hoi en daar begon het te regenen en het regende twee dagen. We zijn maar gebleven tot het beter weer werd.