Nou eigenlijk verlaat de Mekong ons. We kunnen niet verder “ met haar optrekken” omdat we Laos niet in mogen en de rivier daar verder gaat. Om preciezer te zijn dat is waar de rivier vandaan komt; we fietsen stroomopwaarts.

We hebben in Nong Khai ons visum kunnen verlengen zodat we langer dan zestig dagen (ons initiële visum) in Thailand kunnen blijven. Normaal krijg je dertig dagen verlenging, maar wij kregen zestig dagen verlenging. Het was voor ons een verrassing, maar later las ik dat het een nieuwe tijdelijke regeling was.

We waren een kwartier voor de openingstijd bij het immigratiekantoor om ons visum te verlengen en het bleek dat we zeker niet de eerste waren. We wilden een formulier halen dat je nodig hebt, maar we werden direct naar buiten gedirigeerd waar de wachtruimte was. We vertelden dat we het formulier wilden hebben, maar daar kwam niets van in “I will take care of you” zei de beambte. Dat was toch een hele geruststelling dat de beambte voor ons zou zorgen. Echter na twintig minuten is Leo toch maar even zo’n formulier gaan halen. Na het formulier buiten te hebben ingevuld en nog een tijdje te hebben gewacht kwam iemand die papieren halen. En wij bleven, nu zonder papieren, weer achter. Uiteindelijk zei een mede-wachtende dat we naar binnen moesten. Wij verstaan de taal niet, dus er zal wel iemand van de immigratiedienst iets gezegd hebben. Afijn het bleek dat we twee pasfoto’s moesten hebben en we hadden er maar één (dat was voorheen voldoende). Geen probleem, iemand had een digitale camera en binnen een paar minuten hadden we allebei vier pasfoto’s. Het was allemaal een voor ons onnavolgbaar proces, maar na anderhalf uur hadden we onze paspoorten met de nodige stempels weer terug.

Thailand heeft onlangs een vrijhandelsakkoord getekend met de andere Zuid-Oost Aziatische landen en vooral ook met China. Dit geeft de economie een boost en er wordt veel aan de infrastructuur gewerkt. Er wordt een nieuwe brug gebouwd tussen Thailand en Laos en veel wegen worden verbreed. De Aziatisch tijger gaat weer van zich laten horen. Ik vermoed dat het westen onvoldoende door heeft dat ze straks niet meer nodig is. Er is net als in China een grote middenklasse ontstaan, zodat wat geproduceerd wordt lokaal kan worden afgenomen. Toeristisch ontwikkelt Thailand zich ook snel en men richt zich vooral, in het deel waar we nu zijn, op het binnenlands toerisme. Op veel plekken zijn bijvoorbeeld tenten te huur. De Thai vinden dat fantastisch. Het zijn geheel ingerichte tenten met koelkast en soms privé sanitair. We hebben zelfs al tenten gezien met airconditioning.

In Nong Khai zijn we nog bij een beeldenpark geweest van een kunstenaar die Indiase religie en boeddhisme samen probeerde te brengen in hele grote betonnen beelden. Hij ligt zelf in het park in een soort tempel opgebaard. Inmiddels is hij zelf een soort heilige geworden, mensen komen bij hem om te bidden.

Vanaf ons guesthouse konden we een heel stuk over een fietspad de stad Nong Khai verlaten. Dat zien we vaker dat langs de rivier fiets en wandelpaden worden aangelegd. Vaak bij versteviging van de wallenkant wordt er direct een pad aangelegd. Die paden worden volop gebruikt om te joggen, wandelen of fietsen.

Onderweg blijven we de meest leuke koffietenten tegenkomen met vaak fantastisch uitzicht.

De weg is prachtig en zeker in het ochtendlicht. We hebben de zon in de rug en hebben dus een prachtig uitgelichte omgeving voor ons. We fietsen vooral door jungle, landbouwgebied en langs plantages met rubberbomen.

Na een paar fietsdagen kwamen we in Chiang Khan. Dit is een vrij toeristisch plaatsje omdat er een leuke avondmarkt is. We zijn daar een dag extra gebleven om in de ochtend de zon op te zien komen vanaf een uitkijkpunt op een berg. Eigenlijk ook een gecreëerde toeristische attractie. De avond ervoor hadden we een tuk tuk geregeld om ons het eerste stuk omhoog te brengen. Om 06:00 uur stond de chauffeur keurig bij ons hotel en bracht hij ons naar het punt waar je weer over moet stappen in een grotere auto. Het was best druk zo vroeg in de ochtend. We waren de enige Westerse toeristen.

De avondmarkt is inderdaad wel leuk om over heen te wandelen. Het is voornamelijk eten, maar de straat zelf is ook de moeite waard omdat veel van de huizen zijn gerestaureerd.

De dag erop zouden we langs een ander uitkijkpunt komen, de Skywalk. Speciaal aangelegd om vanaf een berg te zien waar de rivieren samenkomen. We moesten daar voor het eerst in het land zelf onze Thailand pass laten zien. Nou ja eigenlijk wilde ze een QR code van de app, maar Annette liet ze de Thailand pass zien. Dat was voor de controleurs wel even schrikken, maar ze vonden het goed. Vervolgens kregen we rode overschoenen voor op de glazen Skywalk, en konden we in een auto de berg op.

Na de Skywalk werd de weg heel rustig en kwamen we nog een clubje wielrenners tegen. Zij fietsten waarschijnlijk een rondje. Bij twee pittige klimmen moest er één afstappen en lopen. Hij was denk ik niet blij dat wij met bepakking door konden fietsen.

Wij kwamen in een dorpje voor de overnachting in een prachtige overnachtingsplek langs de grensrivier met Laos. Dichter bij Laos waren we nog niet geweest. In de avond toen het donker was kwamen er twee mensen wadend door de rivier Thailand binnen. In de middag hadden we nog grenspolitie gezien.

We lezen net van de storm in Nederland en de extreme kou in de Verenigde Staten. We prijzen onszelf gelukkig dat we hier in het mooie weer zitten. Het is in de ochtend echt heerlijk. In de middag wordt het flink warmer.